میکرو RNAها و افزایش خطر قطع عضو در افراد دیابتی

محققین اخیر قطعات کوچکی از ژنوم انسانی بنام میکروRNA را یافتند که سبب افزایش خطر قطع عضو در بیماران دیابتی که گردش خون ضعیفی دارند، می گردد.این تحقیقات توسط محققین دانشگاه بریستول انجام گردید و بصورت آنلاین در مجلۀ the American Heart Association انتشار یافت.

محققین در سلولهای آزمایشی وضعیتی مشابه دیابت و فقدان جریان کافی خون به بافت را مطالعه کردند و متوجۀ افزایش miRNA به خصوصی بنام miRNA-503 و اختلالات سلولهای اندوتلیال سطح داخلی رگها شدند. میکروRNA ها اسیدهای ریبونوکلئیک کوچکی هستند که می توانند از فعالیت بسیاری از ژنها جلوگیری نمایند. محققین با کاهش مقدار miRNA-503 نشان دادند که سلولهای اندوتلیال قادر به همانند سازی و تشکیل رگهای خونی کوچک می شوند. محققین کشف کردند که miRNA-503 سبب کاهش رشد سلول و جلوگیری از تشکیل رگهای خونی از طریق اتصال مستقیم و ممانعت از سیکلین E1 و Cdc25 mRNA می شود.

 پرفسور Emanueli می گوید: از آنجائیکه miRNA می تواند تعداد زیادی از ژنها را تنظیم نماید، می توان از آنها به عنوان هدفهای جدید درمان در بیماریهای که مکانسیم های پیچیده ای دارند مانند دیابت استفاده کرد. مطالعات ما اولین تحقیق در زمینۀ نقش miRNA  ها در عدم تولید رگهای جدید برای جبران رگهای تخریب شده بر اثر دیابت است.

گروه تحقیقاتی به بررسی miRNA-503 و ژن هدف آن در نمونه های ماهیچه ای گرفته شده از پاهای ایسکمیک قطع شدۀ افراد دیابتی پرداختند. برای نمونۀ شاهد از بیوپسی ماهیچه ساق پا افراد غیر دیابتی و بیماران غیر ایسکمیک  که رگ سافنوس به آنها وارد می شود استفاده  کردند.

در ماهیچه های افراد دیابتی مقدار miRNA-503 به طور چشمگیری افزایش دارد. همچنین مقدار miRNA-503 سیتوپلاسمی در افراد دیابتی بسیار بالا می رود.

سرانجام محققین توانستند با استفاده از موشهای دیابتی شده که دارای دست و پای ایسکمیک هستند از طریق ممانعت miRNA-503 جریان خون را  به اندامهای ایسکمیک شده برگردانند.

 یافته های این تحقیق به اهمیت کلینیکی  miRNA-503  و نقش آن در عوارض عروقی  دیابت اشاره دارد.

در مراحل اولیۀ دیابت افزایش قند خون سبب تخریب رگهای خونی و از دست رفتن جریان خون در اندامها (ایسکمی) می شود. چنین عوارض ایسکمیکی می تواند منجربه قطع عضو و مرگ بیماران دیابتی شود. در اندامهای انتهایی( دست یا پا ) کاهش جریان خون سبب عدم بهبود زخمها شده و نهایتاً به قطع عضو می انجامد. بافتها بطور طبیعی می توانند با تشکیل رگهای خونی جدید (  (angiogenesis جریان خون را به محل برگرداند و محل آسیب دیده را ترمیم کنند. اما در دیابت بازسازی جریان خون به بافت ایسکمیک توسط مکانیزمی که به خوبی شناخته نشده است، دچار اختلال می شود و عوارض عروقی نهایتاً به مشکلات جدی می انجامد.

به منظور جلوگیری از قطع عضو و بهبود اندامهایی که به  عوارض عروقی مبتلا شده اند، باید هر چه سریعتر روش درمانی جدیدی ابداع گردد.

منبع: www.sciencedaily.com